Chrapiski (Crapicz, Crapitz) Mikołaj, h. Rola († 1514), kanonik warmiński, następnie bp chełmiński, toruńczyk, pochodził z rodziny patrycjuszowskiej, która oprócz posiadłości miejskich, podobnie jak Watzelrodowie i i., dzierżyła także dobra ziemskie. Nie jest identyczny ze współczesnym sobie i współherbowym Mikołajem Crapicz de Gurchen, klerykiem włocławskim, kanonikiem wrocławskim, archidiakonem opolskim i notariuszem apostolskim i cesarskim. Jest możliwe, że immatrykulowany na Uniwersytecie Kolońskim 1472 r. Nicolas Thoren de Prussia i 1473 r. w Krakowie Nicolaus de Thoron, to nasz Ch. Kanonik warmiński od 5 IX 1488, był od r. 1489 czynny w interesach bpa Watzelrodego, należał do jego otoczenia, z jego polecenia działał w Rzymie i na dworze królewskim, gdzie był persona grata jako bezwzględny przeciwnik Krzyżaków. Gdy kapituła chełmińska 1495 r., nie oglądając się na króla, wybrała bpem Alberta Bischoffa, król Jan Olbracht niewątpliwie za radą Watzelrodego nominował w pierwszych dniach lutego 1496 bpem Ch-go, który od kwietnia jako poseł króla w Rzymie starał się skutecznie o swoją konfirmację, tak iż pismo kurialne nazywa go (3 IX 1496) episcopus Culmensis. W r. 1500 konsekrował Ch. kościół w Byszwałdzie, 1507 w Lembargu, 1502 był fundatorem klasztoru franciszkańskiego w Lubawie; odtąd dużo czynił fundacyj dla Lubawy, katedry swej chełmińskiej oraz klasztoru w Kartuzach. W r. 1503 król Aleksander pozwolił mu wziąć w zastaw miasto Radzyń, a 26 V 1505 darował biskupstwu chełmińskiemu jako pomnożenie dotacji jego miasto Chełmno oraz zamki: starogrodzki i papowski wraz z przyległościami. Już w r. 1503 stało się aktualnem następstwo po stale chorującym bpie Ch-im. Administratorem został za radą Watzelrodego, aprobatą króla (14 III 1505) i ku zadowoleniu kapituły i stanów pruskich, Jan Konopacki, który w tym charakterze urzędowym wystąpił na gen. sejmiku w Elblągu 1507 r., a tegoż jeszcze roku w Grudziądzu jako koadiutor chorego bpa. Gdy Ch. zdecydował się na rezygnację, zastrzegł mu król Zygmunt I dn. 19 III 1507 jako dożywocie dochody zamków, starogrodzkiego i papowskiego. W lutym 1508 papież Juliusz II przyjął rezygnację Ch-go i prowidował koadiutora następcą jego; konsekratorem był 28 X 1509 Watzelrode, asystował Ch. Zmarł Chr. 2 II 1514 i pochowany został w kościele pofranciszkańskim w Lubawie, gdzie jego nagrobek. Pamięć jego przechowuje także drogocenny kielich w katedrze pelplińskiej.
Wölky, Urkundenbuch des Bistums Culm, p. 593 n.; tenże, Der Katalog der Bischöfe v. Culm. w Erml. Ztschr. VI 411 n.; Schmauch H., Das Bistum Culm und das Nominationsrecht der poln. Könige, »Ztschr. Wpr. G. Ver.« 1934, 131 n.; Perlbach, Prussia scholastica, 1894, 37 i 54; Liek, Gesch. d. Stadt… Löbau, Marienwerder 1892, 119 i 487.
Ks. Alfons Mańkowski